dilluns, 30 de novembre del 2009

I la tardor?


Avui he vist per la televisió ques'han produit les primeres nevades...i dic : hem passat de l'estiu a l'hivern i a on està la tardor? ( climatologicament parlant!)

Amb les estacions també hi ha crisis?

dimarts, 24 de novembre del 2009


Tócame, por favor

Si soy tu bebé, Tócame.

Necesito tanto que me toques.

No te limites a lavarme, cambiarme los pañales y alimentarme, Acúname cerca de tu cuerpo, besa mi carita y acaricia mi cuerpo.

Tu caricia relajante y suave expresa seguridad y amor.

Si soy tu niño, Tócame.

Aunque yo me resista y te aleje, Persiste, encuentra la manera de satisfacer mis necesidades.

El abrazo que me das por las noches endulza mis sueños.

Las formas en que me tocas durante el día me dicen cómo sientes.

Si soy tu adolescente, Tócame.

No creas que, porque sea casi adulto, no necesito saber que aún me cuidas.

Necesito tus brazos cariñosos y tu voz llena de ternura.

Cuando el camino se vuelve duro, el niño que hay en mí te necesita.

Si soy tu amigo, Tócame.

No hay nada que me comunique mejor tu cariño que un abrazo tierno.

Una caricia curativa cuando estoy deprimido, me asegura que me quieres, y me informa que no estoy solo.

Y tu contacto pudiera ser el único que logre.

Si soy tu compañero sexual, Tócame.

Podrías crees que basta la pasión, pero sólo tus brazos rechazan mis temores.

Necesito tu toque de ternura que me da fe, y me recuerda que soy amado porque soy como soy.

Si soy tu hijo adulto, Tócame.

Aunque tenga propia familia para tocar, aún necesito que me abracen mamá y papá cuando me siento triste.

Como padre yo mismo, mi visión ha cambiado y los valoro aún más.

Si soy tu padre anciano, Tócame.

Como me acariciaban cuando yo era pequeño.

Coge mi mano, siéntate cerca de mí, dame tu fuerza, y calienta mi cuerpo cansado con tu proximidad.

Mi piel está arrugada, pero goza cuando es acariciada.


No tengas temor.

Sólo tócame.

divendres, 13 de novembre del 2009


No ho havia pensat mai...suposo perquè sempre caminava de manera accelarada i sense gaudir d'allò que se'n diu passeig.


Ara puc dir que passejo, que danso per la ciutat amb tranquil·litat i no ho havia pensat mai, les fonts públiques estan fetes pels nens i joves amb una esquena saludable.


Un discapacitat ni de conya hi arriba , una persona gran menys, perquè com aconsegueixi abaixar-se, segur i de ben segur que no s'incorpora i els que tenen mals d'esquena també entren en aquest grup.


Així que aigua embotellada per tothom, i poder és el millor perquè l'aigua de la font, bona bona, no és.


dimarts, 10 de novembre del 2009

Com tot a la vida, és pillar-li el "truco"

divendres, 6 de novembre del 2009

Apunta-m'ho que t'ho passarà a pagar el Millet

dijous, 5 de novembre del 2009

Avui la meva vida fa un mes